31 Ocak 2011 Pazartesi

Yeni il fevralın 3-dən başlanır


Çin təqvimi ilə 2011-ci il fevral ayının 3-də qədəm qoyur. Ağ Dovşan ili 2012-ci ilin yanvar ayının 22-dək davam edəcək. İnanclara görə, bu il insanlara rahatlıq, səmimilik gətirəcək. İnsanlar qonaqpərvər olacaq. Diplomatiya ön plana çəkiləcək...


PS. Təəssüf ki, real həyatda tamam başqa şeyləri görürük - il təzə başlayıb, ancaq terror aktları (məsələn, Moskvada Domodedovo aeroportunda partlayış), iğtişaşlar (məsələn, Misirdə) səngimək bilmir...

29 Ocak 2011 Cumartesi

İpoxondriya


*
Qara qəfəslər.
Boğulmuş tərəddüdlər.
Ən yaxşı sözlər,
Fikirlər,
Mətnlər
Cərrah bıçağıyla yarılmış kimi.

Yuxular məntiqli,
Rəngli,
Həvəsli.

Gerçəklik -
Ağrılı,
Ağılsız,
Üzgün.

Damarlar
Ülgücə hazır.

Ürək
Sevgi oyunlarından narazı...

Əlvida, Toppuşum... (hekayə)


Onunla adi bir gündə rastlaşmışdı. Əslində adi gün deyildi, arvadının ad günü idi. Orxan ildə bir dəfə arvadına olmayan, amma olan kimi görünən məhəbbətini necəsə sübut etməliydi. İlin 364 günü ər-arvad qanuni nigahın onların çiyinlərinə qoyduğu məsuliyyətlə barışaraq yaşasa da, iki yad adam kimi davranırdı, yalnız bir gün – Arzunun ad günündə - qonaqlar qarşısında müasir, ideal cütlük tamaşası oynanılırdı. Onları birləşdirən ülvi dəyərlərdən əsər-əlamət yoxdu – evlənəndən az sonra Orxan bunu anlamış, anladıqdan sonra içi sarsılmışdı. Ona özgə olan, ürəyinin bir telini də riqqətə gətirməyən bu yad, dayazfikirli qadınla illərlə yaşamalıydı. Yox, nə yaşamaq... əzab çəkməliydi. Arvadıyla ünsiyyəti sıfırlamaq üçün evə cox gec gələr, gələn kimi də soyunub yatağa girərdi. Arxasını arvadına çevirib yuxulamağa çalışardı. Amma, deyəsən, yuxu da ona qənim kəsilmişdi – gəlmirdi ki, gəlmirdi...
Əvvəllər Orxan evə gec gələndə, arvadıyla sevişməkdən yayınanda, vicdan əzabı çəkərdi. Özü-özünü danlayardı ki, adam kişi olar, cəhənnəmə sevgin yoxdur, amma bu zavallı qadının nə günahı var? Belə dəymə-düşərsən, evlənməyəydin. Evləndinsə, canın çıxsın, yaxşı bax arvada, incitmə onu, ər kimi borcunu yetir!
Orxanın sevgiyə həsrət ürəyi qatar relsi kimi düz və əyilməz şüuru qarşısında susurdu, amma razılaşa bilmirdi. Zorlaya bilmirdi özünü. Öz içində özünü tənha, kimsəsiz və subay sayırdı.
Gecələr gözünə yuxu getməyəndə, yaşadıqlarını xatırlayıb kövrəlirdi. Axı mən də insanam! Sevmək, sevilmək istərəm! Nə üçün yaşayıram? İşə görə? Uşaqlara görə? İşini də, uşaqlarını da sevirdi, amma onlar da ürək istəklərini tam ödəyə bilmirdilər. Anası sağ olsaydı, uşaqlıqda olduğu kimi, kəkilindən tutub dartar, “ağlını başına yığ, - deyərdi. – Arzunun nəyini bəyənmirsən? Savadlı, yaraşıqlı qadındır. Həkimdir. Sənə iki uşaq doğub. Day nə lazımdır?”
Nə deyəydi anasına? Deyəydi ki, Arzunu sevmir? Ona əlini toxunduranda, içində anlaşılmaz bir ikrah hissi, etiraz doğur? Necə izah edəydi bunları?
*
Bir gün talenin zarafat damarı tutdu. Və Orxan yüzlərlə gözlər arasında Onun gözlərini gördü. Zaman dayandı. Ürək çırpındı. Nəfəs kəsildi. Orxan o gözlərə baxdı, o gözlərin dərinliyində boğuldu. Xilas olmaq istəmirdi. Necə gözəl hiss idi gözlərdə məhv olmaq...

Arzudan çıxmayan iş – bu dəfə ad gününü evdə keçirmək istədi, iki-üç yaxın dost-tanışıyla. Orxan heç ağlına gətirməzdi ki, həmin gün onun həyatını tamam alt-üst edəcək.
Dəvət edilmiş qonaqlar arasında Orxanın tanımadığı bir qadın vardı. O, Arzunun təzə iş yoldaşı idi, bilinmir, hansı ağılnan Arzu o qadını ad gününə dəvət etmişdi. Bəlkə bu, taleyin oyunu idi? Bəlkə də oyun deyildi, Orxanın həsrətlə gözlədiyi, axtardığı tale hədiyyəsi idi?
Qadın sakitcə masa arxasında əyləşmişdi. Elə də yaraşıqlı deyildi. Uzun şabalıdı saçları, kədərli gözləri vardı. Orxan qadını görən kimi, ürəyində “Toppuşum” dedi. Heç vaxt əndamlı, kök qadınları xoşlamamışdı, sevməmişdi onları, ona elə gəlirdi ki, kök qadınların bədənindən dişi heyvan iyi gəlir... Orxanın zərif könlü belə vulqarlığı qəbul edə bilmirdi.
Amma bu qadın... Bu qadında izahedilməz cazibə vardı. Onun kədərli gözlərinə baxarkən, Orxanın içindən elektrik cərəyanı keçirdi sanki. Qəribəydi... İllərlə Orxan bu hissi, bu həyəcanı yaşamağa çalışmış, rastlaşdığı, sevişdiyi hər qadında bu ehtizazı axtarmışdı, tapmamışdı. İndi xəyalındakı qadın cismani yaxınlığı ilə Orxanı qorxudurdu. Çünki Orxan artıq bilirdi: bu, Odur... Onun Toppuşu...
*
Onların gizli görüşdükləri yer vardı. Şəhərin ucqar yerində Orxan ev kirayələmişdi. Balaca, rahat evi öz doğma evi kimi sevirdi. Burda hər əşyadan Toppuşun ətri gəlirdi. Orxan həmişə Toppuşdan tez gələr, otaqda oturub gözləyər, pilləkəndən gələn addımlara diqqət edərdi. Gözləmək də şirindi... Sevgilisi kimi... Bu balaca otaqda yaşadıqları böyük hissləri sanki yenidən, dönə-dönə qiyabi olaraq yaşayırdı Orxan. Xatırladıqca, gülümsünürdü. Bu qadına qədər yaşadıqları bir yuxu, sayıqlama kimi görünürdü. Reallıq isə indi zühur edirdi. “Toppuşum... yuxu kimisən... gözəl, şirin...” – belə düşünürdü hər an.
*
Sonra Orxan getdi. Acizliyini, inamsızlığını, zəifliyini dərk edərək getdi. ”Əclafam, - deyirdi özü-özünə, - cəmiyyətin gözündə normal ata, normal ər kimi görünmək üçün sevgimi dandım, Toppuşumu dandım”, Ürəyi ağrı ilə dolu olsa da, ağlaya bilmirdi. Əllərində hələ də Toppuşun saçlarının ipəkliyini, qulaqlarında onun cingiltili gülüşünü duyurdu. Gecələr kresloda əyləşib köks ötürə-ötürə səhəri açırdı. Artıq xatirələrdən başqa əziz heç nəyi qalmamışdı. Heç nəyi.
*
Bir gün Arzu ağızucu dedi ki, Toppuş işdən çıxır. Özəl klinikaya dəvət alıb. “Bu qız da yaman fərasətli cıxdı ha... Bir türk həkimini məngirləyib, indi də həmin türk onu öz klinikasına işə götürür, sonra da evlənəcək onunla”. Orxan Arzunun açılıb-yumulan dodaqlarına baxırdı, heç nə eşitmirdi. Barmaqlarını yumruqladı, dırnaqlarını ovuclarına bərk-bərk basıb özü-özünü incitdi.
“Əlvida, Toppuşum...” – pıçıldadı...

28 Ocak 2011 Cuma

28 yanvar


Ad günüm yanvar ayının 28-dir. Bu gün interneti gəzərkən, öyrəndim ki, 1820-ci ildə, yanvar ayının 28-də Bellinshauzen və Lazarevin rəhbərliyi altında rus ekspedisiyası Antarktida qitəsini kəşf etmişdir.

İndi hansi hadise daha önəmlidir, bilmirəm :)

Zibillənən müasir dilimiz, və ya hər şeydə yenilik


Texnologiya inkişaf etdikcə, dilə yeni elmi terminlər və anlayışlar daxil olur. Və bununla dili zənginləşdirir. Həqiqətənmi zənginləşdirir, ya onu zibilləyir? Dünya dilçiləri dillərin bir-birinə səmərəsiz qarışmasından naharahatdırlar, çünki bəzən alınma sözlər dildə mövcud olan doğma, şirin sinonimik sözləri sıxışdırıb, quru texnogen ifadələrlə əvəz edir. İndi azərbaycan dilində bloq, çat, brend, menecer, marketinq, mesaj, mobil, villa, cip, noutbuk, netbuk, drayver və s. sözlər geniş istifadə edilir. “Dil azadlığı” dilə hansı təhlükəni yaradır?

Bu mənfi proseslər müasir rus dilindən də yan ötməyib.
Maksim Kronqauz, Linqvistika İnstitutunun direktoru “Literaturnaya qazeta” ilə söhbətində bu aktual mövzuya toxunmuşdur (“LQ”, N 1, 2011).

- “Sinirləri pozulmuş rus dili” kitabınızda belə sözlər var: “Dilin zibillənməsindən danışmaq axmaqlıqdır, çünki həyatımız belədir, zibillidir. Yadda saxlamaq lazımdır ki, sözlər mahiyyəti inikas edir”.
- Filoloqlar, linqvistlər dilin gözəlliyindən, təmizliyindən danışa bilərlər, lakin bununla vəziyyət dəyişməyəcək. Bir alim kimi, hesab edirəm ki, cəmiyyətlə təmasda olub, dilin vəziyyəti ilə sıx maraqlanmaq lazımdır. İndi tamamilə təbii bir proses gedir – bu prosesin səbəbi nəhəng xarici dəyişmələrdədir. Siyasi, iqtisadi, texnoloji dəyişmələrdə. Dil bizim dəyişmiş tələbatlarımızı ödəmək üçün başqalaşır. Bu haqda mübahisə etmək olar, bunu müzakirə etmək olar, lakin qızışmaq, etiraz bildirmək konstruktiv deyil.
- Rus dilinin kəskin dəyişdiyi dövrlər olubmu?
- Bəli. Hər dəfə ciddi dəyişmələrin nəticəsində dil də dəyişib. Car Pyotrun vaxtında texnoloji inkişaf rus dilinə yeni sözlər gətirdi (məsələn, viktoriya, assambleya və s.); inqilabdan sonra, yeni siyasi quruluş və yeni həyat tərzi dili yeni sözlərlə zənginləşdirdi. İndi də biz tarixən yeniləşmə mərhələsindəyik, bizim zəmanə unikaldır. Dilimizə İnternet öz təsirini göstərir.
- Baş verənlərdə nəsə müsbət cəhət varmı?
- Əlbəttə. Əgər çoxsaylı alınma sözlər olmasaydı, biz sadəcə bir-birimizi başa düşməzdik.
- Axı rus dilində hər xarici sözün sinonimi ola bilər və var.
- Bəli. Rus dili öz potensialından istifadə edib yeni sözlər yarada bilərdi, lakin dil başqa yolu seçdi – alınma sözləri qəbul etdi və bu, ən çox irad tutulan, narazılıq yaradan məqam oldu. İngilis sözlərinin kökünə öz şəkilçilərini əlavə olunub yeni sözlər yarandı, məsələn, piarçı, piar etmək...
- Alınma sözlər dilimizdə öz yerini tapırmı?
- Alınma sözlərlə mübarizə dilin öz içində gedir. Yad söz ya yox olur, ya da qəbul edilib, doğmalaşır.
- 50-ci illərdə rus dilində təmizlənmə işləri başlandı: qolkiper – qapıçı, nord – şimal, şofer – sürüçü sözləri ilə əvəz edildi. Belə tədbirlər dilə kömək edirmi?
- Xarici sözlərə qadağa olanda, yalnız rus sözləri istifadə edilirdi. Amma elə ki, alınma sözlərə icazə verildi, alınma və doğma sözlər bir-biri ilə rəqabətə başladı. Məsələn, 19-cu əsrdə car Rusiyasının Maarif naziri A.Şişkov belə təkliflər etmişdi: qaloş – yaşayaqlıq, anatomiya – bədənyarma, bilyard – kürəvurma kimi işlənsin, amma onun bu təklifləri uğur qazanmadı. Bir çox yazarlar (məsələn, A.Soljenisın) əsərlərində yeni sözlər yaratmışlar, amma təəssüf ki, həmin sözlər dilə daxil olmayıb.
- Dil haqqında qanunda deyilir ki, müasir ədəbi dilə uyğun olmayan sözlərin istifadəsi qadağandır. Bəs nədən film, kitab qəhrəmanları söyüş sözlərindən istifadə edirlər?
- Son 20 ildə dildə baş verənlər əsil faciədir. Söyüş sözlər azadlığa çıxdılar. Əgər yenidənqurma dövründə incəsənətdə və ədəbiyyatda söyüşün istifadəsi insanlara güclü emosional təsir göstərirdisə, indi, həmin sözlər həddən artıq çoxalaraq, bədii priyom kimi gücünü itirib. Söyüş - təhlükəli silah idi, indi o, dilimizi çirkaba batıran amildir.
- Dili kim qorumalıdır? Linqvistlər?
- Hansı dili? Canlı dili? Ya ideal dili? Ideal dili lüğətlər qoruyur. Linqvistlər isə dilin inkişafını öyrənir, köhnə ilə təzə arasında əlaqə tellərini axtarır. Bu gün, fəal dəyişmələr dövründə linqvistlər daha məsuliyyətli olmalıdır. Əgər linqvist konservativdirsə, yenini inkar edirsə, nəticədə gözəl dil alır, amma o dildə heç kim danışmır. Əgər köhnəni atıb yalnız yenidən yapışarsa, nəsillər arasında dil uçurumu yaranar, kimsə bir birini başa düşməz. Konservatizm və radikallıq arasında orta məxrəcə gəlmək lazımdır ki, dil parçalanmasın.
- Normal dildə yazan yazarlar çoxdurmu?
- Hesab edirəm ki, ədəbiyyatçının ləyaqəti orfoqrafiya qaydalarına uygun yazmaqda deyil, orijinal dildədir. Vaxtılə Dostoyevski, Tolstoy ümumi sırada deyildilər, lakin onların bir kəlməsiylə bilinirdi ki, müəllif kimdir. Andrey Platonov – nə qədər “yanlış” dildə yazsa da, ifadələri parlaq və özünəməxsus gözəl idi. İndi xeyli adam var ki, qaydalara əməl edərək yazır, amma onların dili minlərlə başqasından fərqlənmir. O dil hamar, lakin bozdur.
- İndiki gəncləri savadlı adlandırmaq olmaz. Çünki onlar az oxuyur?
- İndi başqa şeyləri və başqa cür oxuyurlar. Kitablar populyar deyil. Hamı internetdən oxuyur. Baza biliklər eyni deyil. Əvvəllər hamı təxminən eyni əsərləri oxuyardı – Bulqakov, Trifonov, Struqaski qardaşları... İndi bu mümkün deyil, çünki bizləri birləşdirən ümumi sahəni itirmişirk. Hətta eyni yaşlı insanlar arasında təmas nöqtəsi yoxdur.
- Gələcəkdə diln vəziyyəti necə olacaq?
- Cəmiyyətimiz konservatizmə meyillidir. Ona görə lüğətlərdə edilən hər yenilik kəskin etirazlar doğurur. Bu yaxınlarda müzakirə edilirdi – qlamur və bloq sözləri lüğətlərə əlavə edilsin, ya yox? Halbuki bu sözlər dilimizdə artıq öz yerini tapmışdır, geniş istifadə edilir.
Dil həmişə xarici təsirlərə məruz qalır. Əgər bizi siyasi, sosial həyatda, eləcə də texnologiyalarda yeniliklər gözləyirsə, dilin dəyişməsi labüddür.
Çevirdi: Sima Ənnağı